وارد اتاق می شوم ، پسرک موبوری را می بینم که تنها نشسته و به نوای غم انگیزی که از اسپیکرهای لپ تاپش حارج می شود ، گوش می دهد .
«ای ساربان ، ای کاروان ، لیلای من کجا می بری»
احساس می کنم پسرک عاشق است ، ولی آنطور که دیده ام و شنیده ام ، عشق بی تاب می کند . پسرک آرام است . پردازنده دوهسته ای شرکت «دل» با همکاری رم قطعه ای را از هارد کامپیوتر پخش می کند .
«با بردن لیلای من جان و دل مرا می بری»
پسرک نمی تواند آرام باشد . فرار را به قرار ترجیح می دهد . لعنت به «دل» که «دل» واسه آدم نمی ذاره . لعنت به «چت» که «چت» می کندمون .
بر عقل من که د چشمت ببرد لعنتم نثار